• Tytuł: Ukryty pokój
• Autor: Jørn Lier Horst
  
• Tłumaczenie: Milena Skoczko
• Wyd. Smak słowa 2019
• Stron: 406

Jørn Lier Horst jest norweskim pisarzem, dramaturgiem i byłym policjantem. Stworzył między innymi cykl powieści kryminalnych, których bohaterem jest komisarz dowodzący wydziałem śledczym w Larvik – William Wisting. „Ukryty pokój” to 12 tom serii i choć to moje pierwsze spotkanie z prozą Horsta, książkę przeczytałam jednym tchem. Poświęcona ona jest odrębnemu śledztwu, które prowadzi bohater, dlatego nieznajomość poprzednich części cyklu zupełnie mi nie przeszkadzała.

Historia rozpoczyna się, gdy Wisting spotyka się z prokuratorem generalnym, który zleca mu tajne śledztwo najwyższej wagi. Związane jest ono ze śmiercią 68-letniego znanego polityka Bernharda Clausena. Gdy jeden z partyjnych kolegów jedzie do domku letniskowego Clausena, znajduje tam zamknięty pokój, a w nim kartony wypełnione po brzegi banknotami. Ich pochodzenie jest nieznane i zachodzi obawa, że zmarły polityk mógł być zamieszany w oszustwo międzynarodowe.

Wisting ma to wyjaśnić. Zabiera pieniądze do domu oraz kompletuje małą grupę zaufanych współpracowników. W śledztwo angażuje też swoją córkę Line, która jest byłą dziennikarką.

W sprawie pojawia się coraz więcej wątków. Atmosfera się zagęszcza, gdy ktoś podpala dom letniskowy Clausena, jakby chciał zatrzeć jakieś ślady czy dowody mogące tam być. Jednocześnie wypływa kolejna nierozwiązana zagadka zaginięcia młodego człowieka – Simona Meiera – nad pobliskim jeziorem. Szybko okazuje się, że obie te sprawy są ze sobą powiązane.

William Wisting jest postacią z którą czytelnik bardzo łatwo się zżywa. Błyskotliwy, przebojowy, ale też niezwykle opanowany, oddany swojej rodzinie, zakochany w maleńkiej wnuczce.

Napięcie w książce rośnie z każdą stroną. Krąg podejrzanych się zacieśnia, a kolejne informacje sprawiają, że prawda powoli wychodzi na jaw.

Podsumowując, „Ukryty pokój” to doskonały kryminał, a ja z wielką chęcią sięgnę po inne książki Jørna Liera Horsta, zwłaszcza te z Williamem Wistingiem w roli głównej.

Ogromnie dziękuję wydawnictwu Smak słowa za możliwość przeczytania książki!!!

Zapraszam Was na wysłuchanie recenzji oraz fragmentu książki.

• Tytuł: Ostatni wykład
• Autor: Randy Pausch i Jeffrey Zaslow
• Tłumaczenie: Jan Kabat
• Wyd. Nowa proza 2008
• Stron: 289

Randy Pausch był znanym i lubianym profesorem na uniwersytecie Carnegie Mellon w Pittsburghu, w Pensylwanii. Pewnego dnia został poproszony przez władze uczelni o wygłoszenie tzw. „ostatniego wykładu”. Wykład taki jest dość powszechnym zwyczajem na uniwersytetach , kiedy to wieloletni, doświadczeni i lubiani wykładowcy przemawiają do studentów zastanawiając się, co ma dla nich największą wartość. Dzielą się ze słuchaczami swoimi spostrzeżeniami na temat życia, najważniejszych prawd i mądrości. Podsumowują lata pracy, tak jakby jutro mieli zniknąć z tego świata, a wykład był ostatnią szansą na przekazanie młodym ludziom rzeczy najistotniejszych.

Pech chciał, że Randy Pausch kilka dni przed dostaniem propozycji poprowadzenia ostatniego wykładu dowiedział się, że jest śmiertelnie chory i zostało mu pół roku życia. Ten wykład miał więc być dosłownie ostatnim jaki wygłosi do swoich studentów.

Skłoniło go to do naprawdę gruntownych, głębokich przemyśleń. Ponieważ był ojcem trojga malutkich jeszcze dzieci, chciał, aby to co powie, było również przesłaniem dla nich. Przygotowywał się zatem do prelekcji bardzo skrupulatnie, a wymagało to od niego niemałego wysiłku, ponieważ przechodził w trakcie pisania wyniszczającą chemioterapię.

Ostatecznie, jego „ostatni wykład” był tak mądry i poruszający, że obecni na auli studenci i przyjaciele z pewnością nigdy go nie zapomną. Świadomi faktu, że Randy umiera, zdawali sobie sprawę, że w to co mówi włożył całego siebie i że z całego serca pragnie im przekazać, czym kierować się w życiu i co tak naprawdę daje szczęście.

Książka, którą właśnie skończyłam czytać, jest rozwinięciem tego wykładu. Profesor Pausch poprosił Jeffrey’a Zaslowa aby ten spisał to, o czym będzie mu opowiadał. Codziennie, w trakcie godzinnej przejażdżki rowerem, przy pomocy zestawu głośnomówiącego, Randy kontaktował się z pisarzem i opisywał mu historię swojego życia wciąż podkreślając, co jest w życiu najważniejsze, jak radzić sobie z czekającymi nas kłopotami i gdzie szukać szczęścia.

Książka jest pełna prostych mądrości, prawd o których często w zabieganej codzienności zapominamy. Sprawia, że czytelnik zatrzymuje się na moment, rozgląda wokół siebie, dostrzega rzeczy, których wcześniej nie widział, sytuacje, których nie doceniał.

Randy Pausch zmarł 25 lipca 2008 roku, ale dzięki tej książce i swojemu wykładowi, zawsze będzie żył w sercach wielu osób.

Zapraszam teraz do wysłuchania recenzji oraz fragmentu książki

„Zły las” Andrzeja Pilipiuka to zbiór czterech opowiadań. Każde z nich zabiera czytelnika w wyjątkową podróż do świata tajemnic, zagadek, w którym żyją istoty niezwykłe, często o nadprzyrodzonych zdolnościach. Wspólną cechą tych historii jest ich niesamowity klimat, atmosfera grozy i czającego się śmiertelnego niebezpieczeństwa.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Andrzeja Pilipiuka, ale już jestem pod jej wielkim wrażeniem. Myślę, że trzeba być naprawdę zdolnym pisarzem, aby umieć wywołać u czytelnika gęsią skórkę i wypieki z emocji podczas czytania.

Dwa pierwsze opowiadania: „Tajemnica zielonej teczki” i tytułowy „Zły las” przenoszą nas w przeszłość, w lata 30-te i 40-te. Szczególnie podobała mi się pierwsza historia, której bohaterką jest młoda dziewczyna, Krysia Malinowska. Po śmierci ojca, który był antropologiem i pracował w tajnym instytucie na zlecenie wojska, odwiedza ją porucznik Henryk Grot, który składa jej propozycję pracy będącą niejako kontynuacją tego, co robił jej ojciec. Mężczyzna chce, by Krysia pojechała na tajemniczą ekspedycję badawczą w roli tłumaczki. Nie ukrywa też od początku, że misja może być niebezpieczna i bardzo ryzykowna.

Bohaterka wyrusza więc w niezwykłą podróż, pełną niespodziewanych, groźnych sytuacji, powoli odkrywa też nad czym przez lata pracował jej ojciec. Dowiaduje się szokujących faktów o swoim pochodzeniu. Podczas podróży wszyscy jej uczestnicy czują się obserwowani, mają świadomość, że ktoś lub coś nie chce ich obecności i że wisi nad nimi wielkie niebezpieczeństwo. Jak zakończy się ta ekspedycja i czy uda im się odkryć to, czego szukają? Doskonała, trzymająca od pierwszych stron historia!

W kolejnych dwóch opowiadaniach bohaterem jest Robert Storm – ekspert w zakresie historii sztuki, pracujący dla grupy miłośników pięknych, antycznych przedmiotów o nazwie Grono Jarzębiny. Odkrywa on tajemnicę obrazu, który został namalowany w genialny, ponadczasowy sposób oraz walczy z tajnym stowarzyszeniem tzw. śmieciarzy, którzy mszczą się na nim wykorzystując niezwykłe, wręcz magiczne siły.

Wszystkie cztery opowiadania czyta się jednym tchem. Książka wciąga i ciężko się od niej oderwać. Najbardziej jednak podobała mi się atmosfera opisanych historii, o której wcześniej już Wam wspominałam. Czytając, miałam wciąż uczucie, że coś czai się za plecami bohaterów, ukryte w ciemności czeka na odpowiedni moment by zaatakować, a na razie bacznie obserwuje …

Polecam bardzo, a ja z pewnością sięgnę po inne książki Andrzeja Pilipiuka!

Bardzo dziękuję serwisowi Jakkupowac.pl za możliwość przeczytania książki!

Zapraszam do wysłuchania recenzji oraz fragmentu opowiadania pt. „Zły las” autorstwa Andrzeja Pilipiuka.

• Tytuł: Pacjentka
• Autor: Alex Michaelides
• Tłumaczenie: Agnieszka Patrycja Wyszogrodzka-Gaik
• Wydawnictwo wab 2019
• Stron: 350

„Pacjentka” to debiut powieściowy Alexa Michaelidesa, grecko-cypryjskiego pisarza. Studiował między innymi psychoterapię oraz pracował jako opiekun młodzieży na oddziale psychiatrycznym. Wszystko to spowodowało,że thriller, który napisał jest tak bliski prawdzie, a osoby ukazane w nim od początku budzą żywe zainteresowanie czytającego. Alicja Berenson zabija męża, mimo że Gabriel jest jej wielką miłością. Od tego momentu nasza bohaterka przestaje mówić. Milczy bardzo długo , a w zamkniętym ośrodku psychiatrycznym Grove w którym przebywa, nikt nie jest w stanie wydobyć z niej ani jednego słowa. Pewnego dnia w Grove pojawia się Theo Faber, psychoterapeuta. Postać Alicji intryguje go. Postanawia odkryć, co tak naprawdę wydarzyło się w jej domu.

Akcja powieści nie jest zbyt wartka, toczy się spokojnie, ale coraz bardziej interesująco. Książka wciąga, ciężko się od niej oderwać, a kolejne strony odkrywają stopniowo tajemnicę Alicji. Zakończenie całej historii jest bardzo zaskakujące i przebija wszystko, co mogłam sobie wyobrazić. Podsumowując, „Pacjentka” ma wszystko, co dobry thriller mieć powinien. Bardzo polecam!

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję serwisowi Jakkupowac.pl

Zapraszam do wysłuchania recenzji oraz fragmentu książki Alexa Michaelidesa pt. „Pacjentka” 

Matteo Righetto jest włoskim pisarzem, który ma już na koncie kilka znaczących powieści literackich. W swoich książkach przywiązuje on dużą wagę do opisów przyrody oraz wizji człowieka żyjącego w zgodzie z naturą, czującego wobec niej szacunek i będącego jednocześnie jej nieodzownym elementem.

Dzisiaj chciałabym Wam opowiedzieć o pierwszej części „Trylogii Ojczyzny” napisanej przez Righetto, książce niezwykłej pod wieloma względami, która ogromnie mi się podobała i już czekam na kolejne tomy tej serii. Druga część ma się ukazać w październiku tego roku nakładem wydawnictwa Smak Słowa.

„Dusza Granicy”, bo taki ma tytuł pierwszy tom trylogii, to opowieść o rodzinie De Boerów. Mieszkają oni w ubogiej chacie na zboczu rzeki we włoskiej Nevadzie pod koniec XIX wieku. Na niewielkich poletkach zwanych masiere uprawiają tytoń. Zajmują się tym od pokoleń, a tytoń który tu rośnie jest tak dobry, jak żaden inny. Głową rodziny jest Augusto. Razem z żoną Agnese mają troje dzieci: Jole, Antonię i Sergia. Życie całej piątki jest bardzo trudne. Wszyscy pomagają przy uprawie roślin, co wiąże się z ciężką, fizyczną pracą. Pieniędzy wciąż brakuje, dlatego i z jedzeniem u nich krucho. Rodzice robią co mogą, aby zapewnić dzieciom podstawowe warunki do życia. Bardzo je oboje kochają. Nikt się tu jednak nie skarży. Rytm kolejnych dni wyznacza wstające i gasnące słońce. Mijają lata, a Augusto, który czuje się odpowiedzialny za rodzinę, postanawia w końcu zrobić coś, by choć trochę poprawić jej byt. Zaczyna nielegalnie przemycać tytoń przez granicę do Austrii. Droga, którą pokonuje jest bardzo niebezpieczna. Prowadzi przez lasy i strome zbocza gór, które wydają się nie do przebycia. Augusto jednak daje sobie radę. Las zdaje się z nim rozmawiać, a dzikie zwierzęta go omijają. Kolejne wyprawy poprawiają nieco sytuację rodziny, a gdy Jole kończy 15 lat wyrusza w niebezpieczną wędrówkę wraz z ojcem, by nauczyć się pokonywania ryzykownej trasy i móc pomagać w przemycie. Oboje są niezwykle ostrożni. Gdyby złapała ich straż graniczna, mogliby zostać rozstrzelani. Dla Jole ta podróż, to symboliczne wejście w dorosłość.

Augusto kontynuuje szmuglowanie tytoniu, ale z jednej z takich wypraw nie wraca. Wszelki słuch o nim ginie. Agnese z dziećmi ledwo daje sobie radę i pewnego dnia Jole postanawia iść w ślady ojca. Sama wyrusza z ukrytą kontrabandą pokonując trasę, którą pokazał jej wcześniej Augusto. Z tej wędrówki Jole jednak nie powróci już taka sama. Będzie musiała walczyć o przetrwanie. To co przeżyje, odciśnie piętno na całym jej życiu. Sprawi, że 18-letnia dziewczyna stanie się dojrzałą kobietą z bagażem przerażających doświadczeń.

„Dusza Granicy” to przede wszystkim książka napisana pięknym, poetyckim, niezwykle obrazowym językiem. Rozdziały są bardzo krótkie, a dialogów właściwie nie ma. Autor przepięknie opisuje przyrodę i krajobrazy wokół. Człowiek, który kocha otaczający świat, szanuje potęgę natury, może czerpać z niej siłę. Jeżeli z nią walczy, stawia się na z góry przegranej pozycji.

Bohaterowie powieści w prostych, pięknych słowach ujmują ponadczasowe prawdy. Tak jest, gdy Augusto tłumaczy Jole , że prawdziwe granice, to nie te między państwami, ale te leżące między ludźmi, między biedakami a bogaczami.

Powieść podzielona jest na 3 części. Czyta się je bardzo szybko i z wielkim zainteresowaniem. To historia pełna emocji, poświęcenia, determinacji i walki o przetrwanie. To w końcu historia o wielkiej miłości i sile rodziny. Porywająca i wzruszająca. Bardzo polecam!

Ogromnie dziękuję wydawnictwu Smak Słowa za możliwość przeczytania tej niezwykłej książki!!!

• Tytuł: Srebrna Zatoka
• Autor: Jojo Moyes
• Tłumaczenie: Nina Dzierżawska
• Wyd. Między Słowami 2019
• Stron: 507

Jojo Moyes to pisarka o której chyba każdy słyszał. Jej powieść pt. „Zanim się pojawiłeś” stała się międzynarodowym bestsellerem. Została też sfilmowana, a w głównej roli wystąpiła piękna i zdolna aktorka Emilia Clarke. Od tamtej pory kariera pisarska Jojo Moyes nabrała rozpędu. Każda jej książka witana jest wielkim aplauzem rzeszy jej fanów, a sama autorka zbiera kolejne literackie nagrody i wyróżnienia.

Dzisiaj opowiem Wam o przepięknej powieści Jojo Moyes pt. „Srebrna Zatoka”. Historia ta rozgrywa się w przepięknym zakątku australijskiego wybrzeża. Jest to ziemia dość dzika, słabo zamieszkana, praktycznie niezagospodarowana. Stoi tu natomiast niewielki hotel – dość wiekowy i choć nie jest luksusowy i nowoczesny, to zaskakująco wygodny i przytulny. Prowadzi go 76-letnia Kathleen Mostyn, energiczna, inteligentna, starsza pani, do której kilka lat temu w gościnę przyjechała siostrzenica Liza razem ze swoją małą córeczką i została na stałe. Cała trójka prowadzi tu spokojne życie zajmując się przede wszystkim organizacją wycieczek żeglugowych po pobliskiej zatoce rozdzielonej Wielorybią Przystanią. Nieliczni turyści chętnie płacą za rejs podczas którego z pokładu statku mogą obserwować wyskakujące z wody delfiny, a czasem nawet fontannę wytryskającą z grzbietu wieloryba.

Wieczorami, załogi statków spotykają się na werandzie hotelu i wszyscy wraz z Kathleen i Lizą spędzają czas na serdecznych, wesołych rozmowach, snuciu planów na przyszłość, omawianiu kolejnych rejsów. Wszyscy są też po uszy zakochani w morskich stworzeniach zamieszkujących zatokę i robią co mogą by je chronić i umożliwiać bezpieczne życie w głębinach.

Tą idyllę przerywa niespodziewany gość: 34-letni Mike Dormer, biznesmen z Londynu, który przedstawia się jako zwykły turysta i wynajmuje pokój w hotelu. Mike jednak coś ukrywa i dość szybko okaże się, że wraz z nim nad Srebrną Zatokę nadciągnęło poważne niebezpieczeństwo.

Mike nie jest jednak jedyną osobą, której przeszłość skrywa tajemnice. Dla Lizy przyjazd do Kathleen był dosłowną ucieczką przed demonami z minionych lat. Jej historia jest tak dramatyczna i bolesna, że kobieta nie zdradza jej nikomu, a jedyną osobą której ufa, jest stara ciotka. Liza stanie jednak przed ciężkim wyborem. Albo stawi czoło swojej przeszłości i przestanie uciekać, albo świat w którym obecnie żyje , drastycznie się zmieni. Niespodziewanie, młoda kobieta znajdzie wsparcie w osobie, po której życzliwości i dobroci najmniej się spodziewała.

Książka „Srebrna Zatoka” to historia przede wszystkim o miłości. Jest tu bezgraniczna miłość matki do dziecka. Miłość dwóch starszych osób, która zaczyna się wtedy, gdy wszystko zdawałoby się zbliża ku końcowi. Miłość mężczyzny do kobiety – wbrew logice, pomimo przeszkód, na przekór wszystkiemu. Jest też miłość zdradzona, miłość do pieniędzy i chora miłość pełna przemocy i bólu. W końcu, znajdziemy tu też uwielbienie dla dzikiej przyrody i morskich zwierząt, które przez ludzką głupotę i bezmyślność tak łatwo cierpią i giną.

Książka jest cudowna – rozświetlona słońcem, zroszona kroplami morskiej bryzy, wypełniona prawdziwymi, bardzo realnie nakreślonymi postaciami. Bohaterowie zmagają się z codziennymi problemami, z duchami przeszłości, ale wzajemne wsparcie, troska i ciepło daje im siłę, by walczyć o marzenia i budować swoje miejsce na Ziemi, choć zdawałoby się, że trzeba wszystko zaczynać od początku.

Za możliwość przeczytania książki, ogromnie dziękuję serwisowi Jakkupowac.pl !

• tytuł: Przed końcem zimy
• autor: Bernard MacLaverty
• tłumaczenie: Jarek Westermark
• Wyd. Agora 2019
• Stron: 278

Bernard MacLaverty, autor książki pt. „ Przed końcem zimy” niewątpliwie jest doskonałym pisarzem. Powieść, choć w swym rozmiarze niedługa, jest małym arcydziełem, klejnotem wśród pisarskiej twórczości. Nie tylko pochłania czytelnika, ale też zmusza go do przemyśleń, do zastanowienia się nad własnym życiem i zadaniem sobie pytania czy w pędzie dnia codziennego, coś nam nie umyka.

Bohaterami powieści są Stella i Gerry Gilmore – małżeństwo z wieloletnim stażem, oboje na emeryturze, mieszkający w Szkocji. Ich syn, wraz z żoną i wnukiem osiadł w dalekiej Kanadzie. Tymczasem seniorzy wybierają się na kilkudniową zimową wycieczkę do Amsterdamu. Wyjazd, który z pozoru ma być zwykłym odpoczynkiem od szarej codzienności, staje się dla obojga okazją do podsumowania całego życia, momentem podjęcia przełomowych decyzji, szansą na zmierzenie się z bolesnymi wspomnieniami. Oboje uświadamiają sobie, co w ich życiu jest najważniejsze. Zdają sobie też sprawę z upływającego czasu i że to ostatni dzwonek, aby coś zmienić.

Przyznam się, że podczas lektury miałam mieszane uczucia w stosunku do postępowania głównej bohaterki – Stelli. Razem z Gerrym przeżyli wiele lat, on ją ogromnie kocha, ona jest jego opoką. Mężczyzna wykonuje tyle drobnych, czułych, wzruszających gestów, które pokazują, jak o nią dba, jak troszczy się każdego dnia. Zawsze, gdy przechodzą przez jezdnię, bierze ją za rękę, szklankę odstawia na chusteczkę, by brzęk szkła nie obudził śpiącej żony. Na ruchomych schodach staje za nią lub przed nią, aby ją podtrzymać, gdyby się potknęła. Zagląda jej w oczy, próbując zgadnąć o czym myśli. Ona jest całym jego światem. Tymczasem Stella sprowadza go do rangi „problemu”, który może stać na przeszkodzie w realizacji jej planów. Nie zauważa, że pogłębiający się alkoholizm męża jest formą ucieczki przed problemami, podobnie jak jej bezgraniczne oddanie się Bogu i religijność. Wmówiła sobie, że ma dług do spłacenia i nie zważając na człowieka, który teraz na starość potrzebuje jej bardziej niż kiedykolwiek, postanawia zmienić całe swoje i jego życie. Niestety i w jej wypadku wiek odgrywa znaczącą rolę i staje się powodem wielkiego rozczarowania..

Powieść „Przed końcem zimy” napisana jest w pięknym stylu. Z ogromną dbałością o szczegóły. Autor wykreował niezwykłą, przejmującą atmosferę, która wypełnia czytelnika swoistym spokojem, opanowaniem i wrażliwością na otaczający świat i drugiego człowieka. Literackim majstersztykiem są dialogi bohaterów – błyskotliwe, często pełne humoru, z nutą ironii, ale zawsze tętniące emocjami. W tym miejscu wielkie brawa należą się tłumaczowi, panu Jarkowi Westermarkowi, któremu doskonale udało się uchwycić ulotne piękno książki i jej klimat.

Powieść „Przed końcem zimy” to przepiękna, pełna uroku, wzruszająca historia dwojga ludzi w jesieni swojego życia. To opowieść o dojrzałej miłości, która wiele wybacza, jest cicha, czuła, niewypowiedzianie głęboka i zdolna przetrwać wszystkie nadchodzące burze.

Zapraszam do wysłuchania recenzji książki oraz jej fragmentu!

• Tytuł: Pozwól mi wrócić
• Autor: B.A.Paris
• Przełożyła: Magdalena Koziej
• Wyd. Albatros 2019
• Stron: 319

Witajcie! Przedstawiam dzisiaj powieść angielskiej autorki thrillerów, szczególnie popularnej na Wyspach Brytyjskich.

Czytając książkę pt. „Pozwól mi wrócić” dowiadujemy się o wielkiej, ale tragicznej miłości dwojga ludzi, z których jedno, kobieta znika i nikt nie potrafi jej odnaleźć. Po latach Fin, bohater powieści, chce po raz drugi ułożyć sobie życie. Okazuje się jednak, że nie będzie to możliwe.

Zaskakujące sploty okoliczności doprowadzają Fina na skraj szaleństwa. Zaczyna mieć nadzieję, że jego zaginiona miłość żyje, a on jest coraz bliżej rozwiązania zagadki zniknięcia ukochanej Layli. Sytuacja i tak już skomplikowana, gmatwa się coraz bardziej.

Nie będę Wam zdradzać dalszego ciągu powieści, zachęcam abyście sami odkryli niezmiernie trudną prawdę, która czeka Fina. B.A.Paris, którą z powodzeniem nazwać można mistrzynią thrilleru, z wielkim talentem prowadzi czytelników do zaskakującego finału.

Miłośnikom gatunku oraz prozy B.A.Paris polecam Jej dwie wcześniejsze książki: „Za zamkniętymi drzwiami” oraz „Na skraju załamania”.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję bardzo serwisowi Jakkupowac.pl

Zapraszam teraz do wysłuchania recenzji oraz fragmentu powieści pt. „Pozwól mi wrócić” autorstwa B.A.Paris

• Tytuł: Naga Góra. Nanga Parbat – brat, śmierć i samotność
• Autor: Reinhold Messner
• Przełożyła: Anna Wziątek
• Wydawnictwo Dolnośląskie
• Stron 287

Reinhold Messner to znany Himalaista, zdobywca Korony Himalajów i Karakorum. Jako pierwszy w świecie wspiął się na czternaście ośmiotysięczników. To z nim rywalizował Jerzy Kukuczka.

Właśnie ten Messner napisał książkę, o której dzisiaj chcę Wam opowiedzieć. Postanowił i napisał, bo tacy ludzie jak Messner zawsze realizują to, co zamierzyli.

Tytuł książki to „Naga Góra. Nanga Parbat. Brat, śmierć i samotność”. Opisuje tragedię, która wydarzyła się w czerwcu 1970 roku i pokazuje jak głębokie ślady i blizny pozostawiła w sercu i psychice wspinacza.

Młodszy brat Reinholda – Gunther Messner był również himalaistą, pewnie nieco mniej doświadczonym, ale wspinał się dobrze. Podczas tej wyprawy razem zdobyli Nanga Parbat. Reinhold dał sygnał do odwrotu, ale zdesperowany Gunther zaprotestował. Był zbyt zmęczony, a wędrówka w dół zdawała się przekraczać jego siły. W tej sytuacji starszy z Messnerów wybrał inne zejście, wydawałoby się łatwiejsze, ale zupełnie nieoznakowane. Byle tylko iść w dół, bo pozostanie na Nagiej Górze oznaczało niechybną śmierć.

I tak umęczeni do granic wytrzymałości, młodzi ludzie rozpoczęli swoją drogę przez mękę – zejście ze szczytu Nanga Parbat. Był to dla nich nie tylko sprawdzian umiejętności wspinaczkowych, ale i odporności psychicznej. Jeden z nich tego sprawdzianu niestety nie zdał …

Reinhold ze szczytu zszedł sam, a po powrocie jego grupa oskarżyła go o brawurę i egoizm. Gorycz i stała tęsknota za bratem stała się powodem napisania tej książki, która nieco przypomina pamiętnik, a w rzeczywistości jest dokumentem tragicznej wyprawy na Nagą Górę.

Zapraszam Was na wysłuchanie recenzji oraz fragmentu książki Reinholda Messnera pt. „Naga Góra. Nanga Parbat – brat , śmierć i samotność”.

• Tytuł: Jutro będzie „Zemsta”. Dzienniki 1984 – 2005
• Autor: Andrzej Łapicki
• Wyd. Agora 2018r
• Stron: 702

Już dawno z taką ciekawością i zainteresowaniem niczego nie czytałam. Andrzej Łapicki jako aktor, reżyser, rektor, mąż, ojciec, wreszcie dziadek – nadzwyczajny. Doskonale go rozumiem, jego poglądy, reakcje na małość i podłość ludzką.

Wpadanie w depresję i wychodzenie z niej jakimś nadludzkim wysiłkiem. Czytam i cały czas ciekawa jestem – co dalej, jak zareaguje na te, czy inne sprawy, które przecież ja również zachowałam w pamięci.

Dolegliwości zdrowotne, obawa przed rychłą śmiercią – może to już, może właśnie teraz. Tylu przyjaciół, kolegów odeszło, może teraz moja kolej …

To wszystko powoduje, że autor potrafi nawiązać porozumienie z Kościołem i jest bardzo ceniony przez jego władze. O politykę ociera się w czasach Solidarności, gdy zostaje posłem. Jest bardzo inteligentny, ale potrafi zachować dystans zarówno do wydarzeń jak i ludzi. Urzekający głos i sposób bycia – to stąd właśnie brało się jego wielkie powodzenie u kobiet.

Jednak nasz bohater nade wszystko kochał żonę Zosię i był z nią do ostatnich chwil. W dniu jej śmierci zapisał w dzienniku drukowanymi literami słowo: koniec i nigdy już więcej żaden wpis się w nim nie pojawił.

Piękna książka, bardzo polecam ze względu na wyjątkowy obraz życia autora, jak i ówczesnych lat, niezwykle ciekawych i intrygujących.

Niedawno odeszła Zuzanna Łapicka – jedyna córka aktora. Wnuczka Weronika mieszka gdzieś w Stanach.

Zapraszam Was teraz na wysłuchanie fragmentu rozdziału wstępnego dzienników, który napisała Zuzanna Łapicka, a zatytułowała go „Nie wszystko o moim ojcu”.