Jeśli szukacie książki o miłości – pięknej, klimatycznej, wyjątkowej – to taki właśnie jest „Fortepian”. Czyta się go jednym tchem, aż do ostatniej strony ciężko przewidzieć jak skończy się historia głównej bohaterki.

Ada McGrath żyje w połowie XIX wieku w Szkocji. Od lat dziecinnych jej zachowanie wskazuję na niezwykłą osobowość – upartą, zaciętą, stanowczą, ale też bardzo silną, nieugiętą, niezłomną, o krystalicznych, czystych zasadach.

Otóż mając 6 lat, w wyniku sprzeczki z ojcem, mała Ada przestała mówić.

„Nie wypowiedziałam słowa od czasu, kiedy miałam 6 lat.Nikt nie wie dlaczego, nawet ja sama. Mój ojciec twierdzi, że kryje się we mnie coś mrocznego i że dzień w którym umyślę sobie przestać oddychać, będzie moim ostatnim.”

W wyniku nieszczęśliwej, wielkiej miłości, Ada rodzi córeczkę Florę, którą samotnie wychowuje. Wtedy też jej ojciec wpada na pomysł znalezienia Adzie męża…

Książka jest niezwykła też dlatego, że główna bohaterka co prawda nie mówi, ale pięknie gra na fortepianie. Swoje emocje, przeżycia, wszystko czego nie może wypowiedzieć, wyraża muzyką. Cisza zaklęta w melodię – oto tło tej wyjątkowej książki.

Szczególny jest też fakt, że książka powstała na kanwie filmu, a nie odwrotnie. Wiem, że film robi na widzach duże wrażenie i teraz już po lekturze książki, zamierzam go obejrzeć.

Z pewnością jeszcze nie raz wrócę do „Fortepianu” Można w nim znaleźć tyle przeciwieństw – ciszę i muzykę, szaloną miłość i wielką nienawiść, ból i piękno, sztywne ramy zachowania narzucone przez czasy oraz łamanie wszystkich konwenansów w imię miłości …

Jedyne, co mnie nieco raziło, to zbytnia dosłowność w opisach zbliżeń fizycznych bohaterów. Aby tekst ociekał erotyzmem, nie trzeba z detalami wszystkiego opisywać, pewne niedopowiedzenie pozostawia czytelnikowi pole do wyobraźni, a przecież wiemy, że wyobraźnia nie zna granic

Wydawnictwo: C&T Toruń

Oprawa: miękka

Liczba stron: 146